پدیدآورندگان رپ٬ رپ را اینگونه تعریف می کنند:
سبک موسیقی رپ که در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاهپوستان آمریکایی در برانکس (واقع در نیویورک) به وجود آمد نوعی سلاح مبارزه جوانان سیاه با تبعیض نژادی رایج در آن زمان بود و به همین دلیل بود که به خاطر بیان مشکلات زندگی در گِتوها (جایی برای زندگی مردمی که جزو اقلیت یک شهر به حساب میآیند) به موسیقی گتو نیز شهرت دارد.
گرچه همواره سیاهپوستان را صاحبان موسیقی رپ میدانند اما نمیتوان از نقش آمریکایی های لاتینی تبار در زنده نگه داشتن این سبک چشم پوشی کرد، در ثانی رپ در دنیای امروز از چار چوبی که آنرا منحصراً مربوط به سیاهپوستان میساخت خارج شده و به یک شیوه اعتراض برای جوانان جهان تبدیل شده ؛ در واقع هر جا که جوانها هستند و هر کجا که نارضایتی وجود دارد رپ هم بعنوان یک شیوه اعتراض که در قالب موسیقی و در دل کلماتی که به سرعت و پشت سر هم پیاده میشوند نهفتهاست ٫ در آنجا حضور دارد.
من نمی دونم رپ از کی وارد ایران شده ولی می گن شخصی به اسم سروش رپ را در وارد ایران کرده (مانند تمام چیزهای دیگر رپ نیز وارداتی است).
امروزه جوان ایرانی آنچنان که به رپ اهمیت می دهد به موسیقی اصیل ایرانی توجه نمی کند. چرا؟
چرا یه جوان ایرانی به جای اینکه ذهن و فکر و دل مشغولیش پیشرفت خودش و جامعه اش باشد باید فقط دنبال ابتذال باشد جوان ایرانی به راحتی می تواند انتقاد کند ولی نمی خواهد.
حال بعضی ها می گویند:" آقا کجای کاری نمی گذارن حرف بزنیم "
اینم جواب این افراد
مقام معضم رهبری: "هميشه گفته ام که بايد از روزي بترسيم که جوان و دانشجوي ما انگيزه طرح مسئله و سئوال نداشته باشد ".
حال بگذریم حرف من این است که رپ در ایران مانند تمام چیزهای وارداتی دیگر بد جا افتاده است و اگر از رپ به صورت اصولی استفاده شود برای جامعه سودمند است.
به قول علی محمدی: "انقدر رپ گوش دادی قوه ی تحلیل شعرت داغون شده"
نتیجه:
موسیقی اصیل ایرانی بیشتر از رپ جای کار دارد. همین...